Alpeda, mutfakta heyecan ve korku duygularını bir kenara bırakmaya çalışırken çay demlemeye başlar. Bir yandan da içeride olanları dinlemeye çalışmaktadır. Oturma odasında Apışka ile Alpeda'nın ebeveynleri karşılıklı oturuyordur. Apışka, elinden geldiğince dostça ve samimi bir tavırla onlarla konuşuyordur. Tanışma faslı ve bazı basit soruların ardından Alpeda'nın babası merakla konuşur:
Alpeda'nın Babası: Ailen nerede? Bir ilişkin var mı?
Apışka, geçmişi hatırlayıp üzülse de metanetini koruyarak cevap verir:
Apışka: Ailem yok. Ben küçükken vefat ettiler... Yalnız başıma yaşıyorum.
Apışka'nın bu sözlerini duyan Alpeda'nın ebeveynleri, soğuk tavırlarına rağmen biraz da olsa hüzünlenir. Ardından Alpeda'nın babası devam eder:
Alpeda'nın Babası: Tanrı ruhlarına rahmet eylesin. Senin için zor olmalı... Huzur içinde uyumaları dileğiyle. Bu zorluklara rağmen tek başına ayakta duracak kadar güçlüsün...
Alpeda'nın Annesi: Tanrı'nın rahmeti aileni kutsasın. Çok güçlü bir çocuksun. Mutluluğun seni bulması dileğiyle...
Onların bu cana yakın sözleri, Apışka'nın acı dolu yüreğine az da olsa bir rahatlık verir. Derin bir nefes alır, başını sallar.
Apışka: Teşekkür ederim... Sizin gibi iyi komşulara sahip olduğum için gerçekten mutluyum.
Apışka sözlerini bitirirken, Alpeda elinde çay dolu bardakların olduğu tepsiyle içeri girer. Nazikçe önce annesine, ardından babasına ve en son Apışka'ya çayı uzatır. Sonrasında tepsiyi kenara bırakıp sessizce durur. Olanları Alpeda da duymuştur.
Alpeda: Güçlüsün, Apışka... Umudunu kaybetmemeni diliyorum. Tanrı yardımcın olsun.
Apışka, çay dolu bardağı tabağıyla beraber eline alır, yudumlar ve Alpeda'nın sözlerine tebessüm ederek karşılık verir:
Apışka: Teşekkür ederim. Sizin de mutlu olmanızı diliyorum. Daha iyi günleri hak ediyorsunuz.
Alpeda'nın Babası: Asıl hak eden kişi sensin.
Alpeda'nın annesi, tatlı ve yumuşak bir ses tonuyla söze girer:
Alpeda'nın Annesi: Geleceğin umut dolu olmasını beklemek dışında bir şey yapamayız.
Apışka, başını sallayarak anlayışla onlara bakar:
Apışka: Haklısınız efendim. Herkesin daha iyi bir geleceğe ihtiyacı var.
Herkes başını sallayarak çaylarını yudumlamaya devam eder. Sohbet, çaylar bitene ve Apışka'nın gitme vakti gelene dek sürer. Apışka, kapıdan çıkarken Alpeda ve ebeveynleri onu uğurlamak için kapının önündedir.
Alpeda'nın Babası: Demek komşumuz sensin, ha? Sanırım iyi anlaşacağız.
Apışka, gülümseyerek karşılık verir:
Apışka: Umarım öyle olur, efendim. İyi günler... Kendinize iyi bakın.
Alpeda'nın Babası: İyi günler, genç adam. Kendine iyi bak.
Apışka, onlara veda ederek oradan ayrılır ve kendisine ait olan demirci dükkanına doğru yol alır. Yolda yaşananları düşünürken işine koyulur. Bildiği bir şey vardır: Apışka, Alpeda ve ailesiyle daha çok karşılaşacaktır.