Roja, Leader of the Dissection Team, Subordinate Team, Unit 5, [Radiant Fang] Guild
I headed to the Adventurer Management Office, a small branch in the outer city.
At the counter, I showed my rank and name on my card to the staff. The employee quickly greeted me warmly.
"May I ask what business you have with us, Mr. Roja?"
"I' d like information on an adventurer named Calika Nehu."
"Understood, please wait a moment."
"Alright."
After a short wait, the employee found the information.
"She' s a [Rank F] adventurer who just got her rank assessed recently. Her weapon proficiency is unknown, and as you know, Mr. Roja, [Rank F] adventurers never accomplish anything noteworthy."
"What about her family?"
"She' s been orphaned since childhood. She currently lives with her older sister, a [Rank D] adventurer with no profession, and a younger sister who hasn' t been rank-assessed yet."
In this world, once you register as an adventurer, all your information—name, age, family, work history, lifestyle, and criminal records—is collected and stored by the kingdom.
Adventurers can request certain information about others to decide on joint missions or to recruit them into a guild.
If she were [Rank E] , her personal details would be protected immediately, and only [Rank S] adventurers could access everything.
Unfortunately, as a mere [Rank F] , the kingdom collects her data but doesn' t bother protecting it.
"What weapon and combat style is her sister proficient in?"
"She' s skilled with a sword, but she can no longer work as an adventurer due to physical disabilities."
"How severe is it?"
"Both legs and her right arm are gone. Also, their family has a criminal record for fraud and attempted robbery."
"How many times?"
"Just once, and it wasn' t even successful."
Then there' s nothing to worry about. One last question.
"Where is her house?"
"Personal information can' t be disclosed, but we can arrange a meeting between her and you at the office, with Ms. Tiara' s consent, of course."
"That' s fine. What about Calika' s house? Can you tell me that?"
The employee gave a sly smile and nodded.
"That, I can tell you."
*****
Jaigia, Leader of the [Radiant Fang] Guild
Less than an hour later, I arrived at the entrance of a newly formed dungeon.
Inside, there were flickering lights and groups of people wandering across the floor.
It' s typical. Once a dungeon is declared dead and the owning guild abandons it, scavengers swarm in.
They' re a mix of thieves, thugs, beggars, fortune-seekers, and [Rank F] adventurers.
There' s no "first come, first served" rule, so fights and killings over loot are common.
The death rate here is higher than in low-level dungeons, thanks to ganging up, betrayals, and constant scheming.
Foolish [Rank F] adventurers who think it' s easy often end up as prey.
"Damn it! That' s the leader of the [Radiant Fang] Guild!"
The shout made everyone on the first floor turn to me with trembling eyes, backing away as far as possible.
I didn' t care about them. They could scavenge whatever they wanted.
But if any of them dared take my dagger, I' d tear them apart.
If what Tuge said is true, the other half of the dagger must be on the final floor.
The dungeon has been dead for a while, but they probably haven' t reached it yet.
I sprinted full speed to the 10th floor without stopping.
My eyes see in the dark, so I didn' t need torches or light gear like they did.
As expected, most of them were only exploring up to the 2nd floor, with a few reaching the 4th.
The dagger should still be there.
The 10th floor is vast, so it might take time to search.
But before I could start, I saw a naked woman lying on the ground, seemingly at ease.
I' d heard of perverts fooling around in dungeons, but it' s odd to do it on the final floor, especially with scavengers still around.
No, there' s no stench of male seed or traces of others since the 7th floor.
Based on her build and scent, I' m certain I' ve never encountered her before.
I approached, raising my hand to grab her head and lift her up.
*****
Rachel, Jaigia' s Personal Healer, [Radiant Fang] Guild
On a city street, ten carriages lined up to leave the city.
The first carried escorts: six [Rank C] adventurers.
I sat in the second carriage with four female [Rank B] escorts.
Three carriages held prisoners, each guarded by five people.
Though the three prisoners were beaten, their limbs broken and bound with ropes.
The remaining carriages were for my protection.
Our destination was a dungeon our guild had bought rights to for resource farming and growth.
Sigh…
I lost count of how many times I sighed, mourning the loss of talent.
Their work was impeccable, detail-oriented, and fiercely loyal to Jaigia.
Sigh… "Why meddle with Jaigia' s prized possession?"
At the carriage station, I ordered a stop and walked to Labo' s carriage.
Labo' s beard and mustache were soaked with tears, clumped together, ruining his dwarven look.
I pointed my staff at him.
"Heal."
A white light enveloped him, mending his broken limbs and wounds completely.
"Untie him."
The guard complied, releasing him from the carriage. I handed Labo two bags as he stood there, dazed.
"This is compensation for your hard work and provisions for your journey. I truly regret losing your talent, but if Jaigia sees you alive, you' ll be torn to pieces. Flee far from this kingdom and never return."
The elderly dwarf wept, bowing repeatedly despite my protests.
"Thank you, thank you, Ms. Rachel. I' ll never forget this kindness. If you ever need help, don' t hesitate to contact me. I may only be good for crafting and repairing weapons, but I' ll do what I can."
"Good luck, Labo. And no drinking on the job."
"Heh, I' ve learned my lesson for good this time."
I waved goodbye to Labo at the station before returning to my carriage.
We left the city, heading to our guild' s dungeon.
At the entrance, a sign read: " [Radiant Fang] Guild Dungeon," with a silver fang emblem gleaming.
This 17-floor dungeon was a grassland for low-rank guild members to train. Every evening, guild members cleared it to keep it safe.
We brought Majoka and Tuge to the 15th floor.
"Tuge, you didn' t do it, but watching a girl get tortured without stopping or helping? You' re cold-blooded."
"Yes, I have no excuses."
"Survive this and escape the kingdom."
"Thank you, Ms. Rachel."
I nodded to the escorts to untie him and give him a sword. Then Tuge was knocked unconscious.
I healed him like I did Labo.
We took Majoka to the final floor, placing her before the dungeon core.
"Majoka, how could you be so cruel? [Rank F] adventurers are people like us. Why hire someone to torture them before killing them brutally?"
Majoka glared at me with boredom, as if her initial guild persona was a facade.
"And what Jaigia ordered wasn' t cruel?"
"Jaigia only takes fangs."
"Taking fangs isn' t torture?"
"Ugh…!"
"Rachel, dear Rachel. You know that girl suffered the moment her gums were cut. Why didn' t a saint like you tell Jaigia to order Roja to use anesthesia and be gentle?"
"Majoka!"
"Why not tell Jaigia to heal everyone after taking their fangs? A fang' s worth one copper coin each."
I clenched my fists, unable to retort. Jaigia herself ordered Roja not to heal, saying it cost more than the fangs.
"What, Jaigia' s personal toy can only pity them?"
"Majoka! You know nothing!"
"If you can' t do it, don' t preach. A toy like you should spend your time pleasing Jaigia' s lust instead of worrying about others' fangs. It' d reduce the victims."
"…"
"What, speechless? That fang dagger' s only half left. Jaigia' s bound to go berserk. If you don' t want more guild members dying, use that tongue and your shameless body to satisfy her tonight. Hahaha!"
--- ภาษาไทย ---
ตอนที่ 7 ลงโทษ
โรจา หัวหน้าทีมนักชำแหละ สังกัดทีมรอง หน่วย 5 กิลด์ [เขี้ยวประกายแสง]
ผมเดินทางไปสำนักงานดูแลนักผจญภัย สาขาย่อยตัวเมืองชั้นนอก
ที่หน้าเคาน์เตอร์ ผมยื่นบัตรโชว์แรงค์กับชื่อของตัวเองให้พนักงานดู พนักงานรีบต้อนรับอย่างเป็นกันเอง
"ไม่ทราบว่าคุณโรจามีเรื่องอะไรให้ทางเราช่วยคะ"
"ขอข้อมูลของนักผจญภัยที่ชื่อคาลิก้า เนฮิวหน่อยครับ"
"รับทราบค่ะ รอสักครู่นะคะ"
"ครับ"
รอสักพัก พนักงานก็ค้นเจอข้อมูล
"เธอเป็นนักผจญภัย [แรงค์ F] ที่พึ่งประเมินแรงค์ได้ไม่นานเองค่ะ ไม่ทราบความถนัดทางอาวุธ และอย่างที่คุณโรจาทราบ [แรงค์ F] ไม่มีวันสร้างผลงานได้หรอกค่ะ"
"แล้วครอบครัวเธอล่ะครับ"
"เธอกำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่เด็กค่ะ ตอนนี้อาศัยอยู่กับพี่สาวที่เป็นนักผจญภัย [แรงค์ D] ไร้อาชีพ และน้องสาวที่ยังไม่เคยประเมินแรงค์"
โลกใบนี้ถ้าได้สมัครเป็นนักผจญภัย ข้อมูลทุกอย่างทั้งชื่อ อายุ คนในครอบครัว ประวัติการทำงาน การใช้ชีวิต การทำผิดกฎหมาย ทุกอย่างจะถูกอาณาจักรรวบรวมเก็บไว้
นักผจญภัยสามารถขอข้อมูลบางอย่างจากนักผจญภัยคนอื่นได้ เพื่อใช้ตัดสินใจทำภารกิจร่วมกันหรือชักชวนเข้ากิลด์
หากเธอเป็น [แรงค์ E] ข้อมูลสำคัญส่วนตัวจะถูกปกป้องทันที มีแค่ [แรงค์ S] เท่านั้นที่ขอดูได้ทุกอย่าง
โชคร้ายที่เธอดันเป็นแค่ [แรงค์ F] อาณาจักรเก็บข้อมูลแต่ไม่ให้ความสำคัญในการปกป้องอะไรทั้งนั้น
"พี่สาวเธอถนัดใช้อาวุธกับการโจมตีแบบไหนครับ"
"เธอถนัดใช้ดาบค่ะ แต่ตอนนี้เธอเป็นนักผจญภัยไม่ได้แล้วเพราะความพิการทางร่างกาย"
"หนักหนาแค่ไหนครับ"
"ขาสองข้างกับแขนขวาขาดค่ะ แถมครอบครัวพวกเธอยังมีประวัติก่ออาชญากรรมในฐานหลอกลวงผู้อื่นไปชิงทรัพย์ด้วยค่ะ"
"ทำมากี่ครั้งแล้วครับ"
"ครั้งเดียวค่ะ และทำไม่สำเร็จด้วย"
งั้นก็ไม่มีอะไรน่าห่วง งั้นคำถามสุดท้าย
"บ้านของเธอ อยู่ที่ไหนครับ"
"ข้อมูลส่วนตัวไม่สามารถบอกได้ค่ะ แต่ทางเราสามารถนัดเธอกับคุณโรจามาเจอกันที่สำนักงานได้นะคะ โดยต้องขึ้นอยู่กับความสมัครใจของคุณเทียร่าด้วย"
"ไม่เป็นไรครับ แล้วถ้าเป็นบ้านของคาลิก้าล่ะครับ บอกได้ไหม"
พนักงานยิ้มกริ่มและพยักหน้าให้ผม
"อันนี้บอกได้ค่ะ"
*****
ไจเกีย หัวหน้า กิลด์ [เขี้ยวประกายแสง]
ไม่ถึงชั่วโมงข้าก็วิ่งมาถึงหน้าดันเจี้ยนเกิดใหม่
ในดันมีดวงไฟและกลุ่มคนจำนวนมากเดินไปทั่วทั้งชั้น
เป็นเรื่องปกติ หลังพบว่าดันเจี้ยนตายและกิลด์ที่เป็นเจ้าของจากไปแล้ว พวกที่รอเก็บของเหลือจะมารวมตัวกัน
พวกมันมีทั้งโจร อันธพาล ขอทาน พวกแสวงโชค รวมถึงพวก [แรงค์ F]
ไม่มีกฎที่ว่าใครมาก่อนได้ก่อน จึงมักมีการต่อสู้และเข่นฆ่ากันตายเพื่อแย่งชิงของกันเป็นประจำ
อัตราการตายสูงกว่าไปลงดันเจี้ยนระดับต่ำเสียอีก เพราะมีการใช้พวกรุม ทรยศหักหลัง เล่นเล่ห์หักเหลี่ยมกันตลอดเวลา
พวก [แรงค์ F] โง่ๆ ที่คิดง่ายๆ จึงมักมาเป็นเหยื่อให้โดนฆ่าทิ้งในนี้เสมอ
"ฉิบหาย! นั่นหัวหน้ากิลด์ [เขี้ยวประกายแสง] !"
เสียงตะโกนของมัน ทำให้ทุกตัวที่ชั้น 1 หันมามองข้าเป็นสายตาเดียว พวกมันสั่นกลัวและรีบถอยหนีให้ห่างจากข้าให้ได้ไกลที่สุด
ข้าไม่สนใจพวกมันแม้แต่น้อย อยากจะตามหาของเหลืออะไรก็ทำไป
แต่ถ้าไอ้ตัวไหนมันกล้าเอามีดของข้าไป ข้าจะฉีกมันเป็นชิ้นๆ แน่นอน
หากเป็นอย่างที่ไอทูเก้มันพูด มีดอีกครึ่งที่เหลือต้องอยู่ที่ชั้นสุดท้าย
ดันเจี้ยนตายไปได้สักพักแล้วก็จริง แต่พวกมันน่าจะยังไปไม่ถึง
ข้าออกวิ่งเต็มกำลังรวดเดียวถึงชั้น 10 โดยไม่หยุดพัก
เพราะตาของข้ามองเห็นในที่มืดอยู่แล้ว จึงไม่จำเป็นต้องใช้คบเพลิงหรืออุปกรณ์ให้แสงสว่างเหมือนพวกมัน
เป็นดังคาดพวกมันส่วนใหญ่สำรวจถึงแค่ชั้น 2 มีบ้างที่ล่วงหน้าไปถึงชั้น 4
งั้นมีดก็ต้องยังอยู่
ที่ชั้น 10 ค่อนข้างกว้าง อาจต้องใช้เวลาในการสำรวจสักพักใหญ่ๆ
แต่ไม่ทันเริ่มหา ข้าก็เห็นผู้หญิงนอนเปลือยกายเล่นอยู่บนพื้น
เคยได้ยินมาบ้างว่ามีพวกโรคจิตมาเอากันในดัน แต่แปลกตรงที่มาทำในชั้นสุดท้ายและดันยังไม่ร้างจากพวกรอเก็บของเหลือ
ไม่สิ ไม่มีกลิ่นสะอิดสะเอียนของน้ำเชื้อพวกตัวผู้ กลิ่นหรือร่องรอยของตัวอื่นก็ไม่มีตั้งแต่ชั้น 7ลงมา
จากรูปร่างและกลิ่นของผู้หญิงคนนี้ ข้ามั่นใจว่าไม่เคยเจอมันมาก่อน
ข้าเดินเข้าไปใกล้ แล้วเงื้อมือจะไปจิกหัวยกมันขึ้นมา
*****
เรเชล ฮีลเลอร์ส่วนตัวของ ไจเกีย หัวหน้ากิลด์ [เขี้ยวประกายแสง]
บนถนนในตัวเมือง มีรถม้า 10 คันขับเรียงต่อกันเพื่อออกจากเมือง
คันแรกเป็นของผู้คุ้มกัน มีนักผจญภัย [แรงค์ C] 6 คน
ฉันนั่งอยู่ในรถม้าคันที่สองพร้อมผู้คุ้มกันหญิง [แรงค์ B] 4 คน
มีสามคันใส่คนผิดแต่ละคนเอาไว้ แต่ละคันมีคนเฝ้าอยู่อีก 5 คน
แม้คนผิดทั้งสามจะถูกซ้อม หักแขนหักขาและมัดด้วยเชือกแล้วก็ตาม
ส่วนคันที่เหลือมาเพื่อเสริมการคุ้มกันฉัน
ปลายทางที่พวกเราไปเป็นดันเจี้ยนที่กิลด์เราซื้อสิทธิมาใช้ฟาร์มทรัพยากรและปล่อยให้มันโต
"เฮ้อ..."
ฉันนั่งถอนหายใจเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ เพราะเสียดายคนมีความสามารถ
งานก็เนี้ยบ อีกทั้งยังเอาใจใส่ในรายละเอียด แถมยังภักดีกับคุณไจเกียมากแท้ๆ
"เฮ้อ... ยุ่งอะไรไม่ยุ่ง ดันไปยุ่งกับของรักของไจเกียซะได้"
เมื่อถึงสถานีรถม้า ฉันก็สั่งให้หยุดรถ แล้วเดินตรงไปที่คันของลาโบ้
ลาโบ้ร้องไห้จนหนวดกับเคราเปียกจับตัวเป็นก้อน เอาซะหมดลุคคนแคระเลยนะคะ
ฉันชี้คทาไปที่เขา
"ฮีล"
หลังแสงสีขาวล้อมรอบทั้งตัว แขนขาที่หักกับบาดแผลทั้งหมดก็หายสนิท
"ปลดเชือกให้เขาทีค่ะ"
ผู้คุมปลดเชือกให้อย่างว่าง่ายและปล่อยเขาลงมาจากรถ ส่วนฉันยื่นกระเป๋าสองใบให้ลาโบ้ที่ยังงงจนทำตัวไม่ถูก
"นี่เงินชดเชยที่คุณสมควรได้รับจากการทำงานหนักให้เรากับเสบียงที่ใช้กินระหว่างทางนะคะ ฉันเสียดายความสามารถของคุณจริงๆ แต่ถ้าไจเกียยังเห็นคุณมีชีวิตอยู่ คุณลาโบ้โดนฉีกเป็นชิ้นๆ แน่ เพราะงั้นรีบหนีไปไหนก็ได้แล้วอย่ากลับมาที่อาณาจักรนี้อีกนะคะ"
แล้วคนแคระอายุคราวปู่ก็ร้องไห้ก้มหัวขอบคุณฉันยกใหญ่ ทั้งที่ฉันห้าม แต่เขาก็ยังก้มหัวขอบคุณไม่หยุด
"ขอบคุณ ขอบคุณจริงๆ ครับคุณเรเชล บุญคุณนี้จะไม่มีวันลืมเลย หากคุณเรเชลมีเรื่องอะไรที่ผมช่วยได้ อย่าได้เกรงใจ ติดต่อมาหาผมได้ทันทีเลยนะครับ ถึงแม้ผมจะทำเป็นแค่สร้างกับซ่อมอาวุธก็ตาม"
"โชคดีนะคะ คุณลาโบ้ แล้วก็อย่าดื่มเวลางานอีกนะคะ"
"แหะๆ คราวนี้เข็ดของจริงเลยล่ะครับ"
แล้วฉันก็โบกมือลาส่งคุณลาโบ้ที่สถานีรถม้า ก่อนกลับรถม้าตัวเอง
พวกเราออกจากเมืองแล้วตรงไปดันเจี้ยนที่เราครอบครองอยู่
หน้าทางเข้ามีป้ายเขียนว่า ดันเจี้ยนของกิลด์ [เขี้ยวประกายแสง] กับสัญลักษณ์รูปเขี้ยวสีเงินส่องประกายติดอยู่
ดันเจี้ยนนี้มีทั้งหมด 17 ชั้น เป็นดันเจี้ยนทุ่งหญ้าไว้ให้แรงค์ต่ำในกิลด์เรามาฝึกฝีมือ และทุกๆ เย็นจะมีคนในกิลด์มากวาดล้างทิ้งทุกรอบเพื่อไม่ให้อันตรายเกินไป
พวกเราพามาจอก้ากับทูเก้ลงไปที่ชั้น 15
"ทูเก้ถึงนายจะไม่ได้เป็นคนทำ แต่การดูเด็กสาวถูกทรมานหน้าตาเฉย โดยไม่ห้ามหรือช่วยแม้แต่น้อย นายมันโคตรเลือดเย็นเลย"
"ครับ ไม่มีอะไรแก้ตัวครับ"
"รอดจากที่นี่แล้วหนีไปจากอาณาจักรนี้ให้ได้ล่ะ"
"ขอบคุณครับคุณเรเชล"
ฉันพยักหน้าให้ผู้คุ้มกันปลดเชือกกับส่งดาบให้เขา จากนั้นทูเก้ก็โดนทุบหัวจนสลบ
ฉันใช้ฮีลรักษาให้เขาเหมือนกับลาโบ้
แล้วเราก็พามาจอก้าลงไปชั้นสุดท้าย วางเธอไว้ตรงหน้าแกนดันเจี้ยน
"มาจอก้า ทำไมเธอถึงใจคอโหดเหี้ยมได้ขนาดนี้ [แรงค์ F] ก็เป็นคนเหมือนพวกเรานะ ทำไมต้องจ้างให้ทรมานพวกเขาก่อนจะฆ่าอย่างโหดร้ายด้วย"
มาจอก้าจ้องหน้าฉันด้วยท่าทางเบื่อหน่าย ราวกับนิสัยที่เธอแสดงออกมาตั้งแต่แรกที่เข้ากิลด์นั้น เป็นแค่ของปลอม
"แล้วที่ท่านไจเกียสั่ง ไม่โหดร้ายหรือไง"
"ไจเกียเอาแค่เขี้ยว"
"แล้วเอาเขี้ยวไม่ทรมานเหรอจ๊ะ"
"อึก...!"
"เรเชล เอ๋ย เรเชล เธอก็น่าจะรู้ดีนี่ว่านังเด็กนั่นทรมานตั้งแต่โดนเลาะเหงือกแล้ว แล้วทำไมแม่พระอย่างแกไม่บอกให้ท่านไจเกียสั่งให้โรจาใช้ยาชาแล้วทำอย่างอ่อนโยนล่ะจ๊ะ"
"มาจอก้า!"
"แล้วทำไมไม่บอกให้ท่านไจเกียสั่งให้รักษาทุกคนหลังเลาะเขี้ยวของเขาออกมาด้วยล่ะจ๊ะ ค่าเขี้ยวก็ให้แค่ข้างละ 1 เหรียญทองแดง"
ฉันได้แต่ยืนกำหมัด โต้ตอบอะไรกลับไปไม่ได้ ไจเกียเป็นคนสั่งโรจาเองว่า ห้ามฮีลให้ เพราะมันแพงกว่าค่าเขี้ยว
"ทำไม อีตัวส่วนตัวของท่านไจเกีย ทำได้แค่สงสารเหรอจ๊ะ"
"มาจอก้า! เธอจะไปรู้อะไร!"
"ถ้าทำไม่ได้ ก็อย่ามาสอนคนอื่น อีตัวอย่างแกเอาเวลาไปบำเรอกามให้ท่านไจเกียไม่มีเวลาไปดูเขี้ยวชาวบ้านเขาจะดีกว่านะ จะได้ลดจำนวนเหยื่อได้ไง"
"..."
"อ้าวๆ เถียงไม่ออกเหรอจ๊าาาาา มีดเขี้ยวเล่มนั้นเหลือแค่ครึ่งเดียวแล้ว ยังไงท่านไจเกียก็คลั่งแน่ ถ้าไม่อยากให้ลูกกิลด์คนอื่นตายฟรี คืนนี้ก็พยายามใช้ลิ้นกับร่างกายร่านๆ ปรนเปรอเยอะๆ หน่อยล่ะ ฮ่าๆๆๆๆ"