Tuge, Leader of the Dungeon Closure Unit, Subordinate Team
After I finished answering the questions, Majoka' s eyes bulged, foam spilled from his mouth, and he fainted on the spot.
I caught him just in time before his head hit the ground.
Majoka didn' t know I hadn' t told him everything.
In truth, I' m fed up with my position. There' s no chance to show my skills to Lord Jaigia, so my prospects for advancement in the guild are slim.
I shouldn' t be wasting time cleaning up in a subordinate team, let alone in a minor branch of an outer city like this.
Hours passed, and that wretched corpse was completely absorbed. But this dagger—why is it absorbing so slowly?
My team and I waited for hours, and it still only absorbed half.
I couldn' t take it anymore. I clenched my fist and smashed it down to scare the dungeon into hurrying up.
Who would' ve thought it' d be so weak it shattered on the spot?
With the core broken, no more monsters could be spawned. So, my team and I decided to head back.
We' d just explain that we hit it too hard, so there' s no final monster corpse to deliver.
As for the dagger, it' s probably worthless after stabbing that useless kid, so I didn' t bother bringing it back.
Everyone rushed back to the guild, as Majoka saw.
*****
The Unseen Event of the Newborn Dungeon Core
At that moment, the core sensed its impending death. It hastened to absorb everything lifeless across its ten floors to convert into energy for spawning monsters to protect itself.
It was delighted when someone tossed a mangled corpse down for it to absorb. Corpses like that were easier to process than living beings, which took time to break down.
It didn' t take long to convert the corpse into energy. But as it prepared to spawn a new monster, it discovered a power far greater than it could' ve imagined.
This wasn' t a monster even high-level dungeons could easily create.
It was a monster beyond the dungeon' s control.
It mutated and evolved to its ultimate form.
That thing was the fang of the beast known as the [Oger King] .
Called by many names—Beast of Ruin, Walking Catastrophe, King of Destruction, and so on.
The dungeon core was overjoyed. Even if this [Ogre King] was defeated immediately after becoming a king, its power was enough.
It was enough to create a mighty boss or thousands of monsters.
And it made its choice—to spawn a supreme boss to protect it.
The corpses of those trying to kill it would become energy to create minions for this boss.
It wouldn' t die. It would expand its floors and devour everything.
All that remained was the other half of the dagger. Then everything would go as planned.
That was its final thought before it crumbled to dust.
*****
The Dead Dungeon, 10th Floor
Without the core to supply energy, every floor was plunged into darkness, devoid of light.
The dungeon was counting down to its extinction.
But the overwhelming desires of two entities changed that.
The core' s desire to create a boss.
And Calika' s desire to survive.
These desires shouldn' t have manifested. But the immense power within the [Ogre King] ' s fang drew them together.
The half-dagger left in the dungeon called out to the other half in the void, merging back together.
And it brought those desires with it.
The half-blade shattered into glittering dust, sparkling beautifully before being drawn to a central point.
The powers of both sides converged, making the desires reality.
Amid the void, a blinding light erupted, illuminating the entire floor.
At the center, a new form was being meticulously crafted.
When the light faded, only the naked body of a young woman lay unconscious on the ground.
*****
Jaigia, Leader of the [Radiant Fang] Guild
Rachel reported that she' d informed Majoka, but it' s been almost an hour—why hasn' t he shown up?
While waiting with nothing to do, I recalled the past, ten years ago, when I acquired that fang.
I broke that fang myself, fighting alongside [Rank S] and [Rank A] guilds from multiple kingdoms to defeat the [Ogre King] .
It was a brutal battle. Countless guilds were obliterated. Adventurers [Rank A] and below died like falling leaves—I nearly joined them.
Even some [Rank S] fighters were crippled, forced to retire, including my old guild leader.
After he disbanded the guild, I founded my own.
We fought for weeks, taking turns to wear it down without rest until it weakened.
We were lucky it had just evolved into a king. Otherwise, it' d be my fang it broke.
After another week, we brought it down, but at a tremendous cost. I was gravely injured and bedridden for a year.
There was no victory feast. The loss of key figures was so great it reshaped the power dynamics of entire kingdoms.
That fang was the greatest honor of my life.
When I held it up to the sun, it gleamed brilliantly. That' s how my guild got its name.
I didn' t hesitate to turn it into my trusted weapon. I could feel its immense power.
Deep down, I wanted to graft it into my own fang, but it rejected me, so I made it a weapon instead.
I sent a request to Guido, a [Rank S] weaponsmith in another kingdom, to craft it into a dagger.
He took the job because of the rare material, but it cost a hundred platinum coins—ten million gold.
It was worth it when I saw the dagger.
Its durability was unbelievable. I tested it in combat, twisting the blade with all my strength, and it didn' t bend a bit.
Its sharpness was average—it could scratch but not cut through thick shields. But when used to stab, it pierced almost anything.
Truly the work of a fang.
I often sent it to my guild' s weapons division for study, hoping to replicate it without spending a fortune on rare materials.
But when Majoka returned it, it was a dagger made from the fangs of dozens of rabid rabbits.
That dagger had another name: the Dagger of Disgrace.
Using it in combat was an insult, implying I was fighting rabid rabbits with a weapon of their level.
Rabid rabbits are the weakest monsters—even [Rank F] adventurers can handle them with decent gear and a group of three or more.
For [Rank E] , they' re trivial prey you don' t even think about.
Then a knock came at the door. My senses told me it wasn' t Majoka.
"It' s Roja," came the voice.
"Come in!!!"
Roja entered, bowed, and handed me two boxes containing fangs.
I opened both. They were as pristine as the first time I saw them—cleaned perfectly, no damage.
"Excellent work as always!!!"
"Thank you, Lord Jaigia."
I noticed Roja had more to say and nodded for him to continue.
"The [Rank F] fang in that box—it has a sibling."
I smirked. If it' s just as fine, they' d look good displayed together.
"Verify it! Then bring it to me!"
"Understood, sir."
After Roja left, I sensed three others lingering outside for a while. They were too scared to enter, terrified of me.
Since birth, I' ve had a keen sense for the fear of weaker prey.
They were scared to death, but more afraid of not facing me. They knew what' d happen if they fled.
Soon, Majoka steeled himself and dragged Labo and Tuge in with him.
"What happened to my dagger!!!" I demanded.
I could piece it together from the three of them.
Majoka dropped to his knees, and the other two quickly followed.
He spilled everything he' d done.
Labo and Tuge, hearing the full story, were so shocked they clenched their teeth.
Unable to withstand my pressure, they confessed their own truths.
So, the dagger' s only half a blade now.
"Rachel!!! Take them to the dungeon farm for sacrifice!!!"
I wanted to tear them apart piece by piece, but I had to retrieve the dagger before someone stole it.
I bolted from the guild to the newborn dungeon where I' d sent the subordinate team, moving at top speed, ignoring their pleas.
--- ภาษาไทย ---
ตอนที่ 6 ปรารถนา
ทูเก้ หัวหน้าหน่วยทีมปิดฉากดันเจี้ยน สังกัดทีมรอง
หลังข้าตอบคำถามจบ คุณมาจอก้าก็ตาเหลือก น้ำลายฟูมปากแล้วหมดสติไปเลย
ข้าคว้าตัวไว้ได้ทันก่อนที่คุณมาจอก้าจะล้มหัวกระแทกพื้น
มาจอก้านั้นไม่รู้ว่าข้าไม่ได้เล่าทุกอย่างให้ฟัง
ในความเป็นจริง ข้าเบื่อหน่ายกับตำแหน่งที่ทำอยู่ เพราะไม่มีโอกาสได้แสดงฝีมือให้ท่านไจเกียเห็น โอกาสก้าวหน้าในกิลด์จึงน้อย
ทั้งที่ไม่ควรเสียเวลามานั่งทำหน้าที่เก็บกวาดในทีมรองแถมยังเป็นสาขาย่อยของเมืองชั้นนอกแบบนี้แท้ๆ
ผ่านไปหลายชั่วโมงศพของนังนั่นก็ดูดไปหมดแล้ว แต่มีดเนี่ยสิไม่รู้ทำไมมันดูดได้ช้านัก
ข้ากับทีมรออยู่อีกหลายชั่วโมง แต่มันก็ยังดูดได้แค่ครึ่งเดียว
ข้าเลยอดทนไม่ไหว กำหมัดทุบลงไปเพื่อเร่งให้ดันเจี้ยนกลัวตายจะได้รีบดูดให้เร็วขึ้น
ใครจะไปคาดคิดว่า มันจะทนไม่ไหวแตกสลายไปซะดื้อๆ
ในเมื่อแกนพัง มอนสเตอร์ก็ไม่มีทางสร้างออกมาได้อีก ข้ากับทีมจึงตัดสินใจเดินทางกลับ
ค่อยไปแก้ตัวว่าทุบแรงเกินไป เลยไม่มีซากมอนสเตอร์ตัวสุดท้ายมาส่ง
ส่วนมีดนั่นคงไม่มีค่าอะไรเพราะใช้แทงเด็กไร้ค่าแบบนั้น เลยไม่เก็บกลับมาด้วย
ทุกคนเลยรีบกลับกิลด์อย่างที่มาจอก้าเห็น
*****
เหตุการณ์ที่ไม่มีใครล่วงรู้ ของแกนดันเจี้ยนเกิดใหม่
ในเวลานั้นตัวมันรับรู้ได้ว่ากำลังจะตาย มันจึงเร่งกระบวนการดูดซึมทุกสิ่งที่ไร้ชีวิตในอาณาเขตทั้ง 10 ชั้นของมัน
เพื่อเปลี่ยนเป็นพลังสำหรับใช้สร้างมอนสเตอร์ออกมาปกป้อง
และมันก็ดีใจที่ในเวลานั้นมีคนโยนศพเละๆ ลงมาให้มันดูดกลืน ศพแบบนี้ดูดง่ายกว่าตัวเป็นๆ ที่ต้องใช้เวลาค่อยๆ ย่อยสลาย
มันใช้เวลาไม่นานก็เปลี่ยนศพเป็นพลังงานได้ในทันที ขณะที่มันจะสร้างมอนสเตอร์ตัวใหม่ออกมา
มันก็พบกับขุมพลังอันแสนยิ่งใหญ่เกินกว่าที่มันจะจินตนาการได้
นี่ไม่ใช่มอนสเตอร์ที่แม้แต่ดันเจี้ยนระดับสูงก็สร้างได้ง่ายๆ
มันคือมอนสเตอร์ที่หลุดจากการควบคุมของดันเจี้ยน
มันกลายพันธุ์และวิวัฒนาการไปจนถึงปลายทาง
สิ่งนั้นคือเขี้ยวของอสูรที่ถูกเรียกว่า [ราชาโอเกอร์]
ผู้ถูกเรียกขานในหลายชื่อ อย่าง อสูรแห่งความพินาศ ภัยพิบัติเดินดิน ราชาแห่งการทำลายล้าง เป็นต้น
แกนดันเจี้ยนปลื้มปิติยิ่งกว่าอะไรดี ถึงแม้ [ราชาโอเกอร์] ตนนี้จะพึ่งเป็นราชาก็ถูกกำจัดทิ้งในทันทีก็ตาม เมื่อวัดจากพลัง
แต่แค่นี้ก็เพียงพอให้มันสร้างบอสสุดแกร่งหรือมอนสเตอร์จำนวนหลายพันออกมาได้แล้ว
และมันก็เลือกแล้ว เลือกที่จะสร้างบอสสุดแกร่งออกมาปกป้องมัน
ศพของพวกที่กำลังจะฆ่ามันจะกลายเป็นพลังใช้สร้างมอนสเตอร์ลูกน้องของบอสตัวนี้อีกที
มันจะไม่ตาย มันจะขยายชั้นและกลืนกินทุกสิ่งให้จงได้
ตอนนี้เหลือแค่ตัวมีดอีกครึ่งเล่มเท่านั้น ทุกสิ่งก็จะเป็นไปตามที่มันต้องการ
นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่มันคิด ก่อนจะสลายกลายเป็นฝุ่นหายไป
*****
ดันเจี้ยนที่ตายแล้ว ชั้นที่ 10
เมื่อไร้แกนดันเจี้ยนคอยเติมพลัง ทุกชั้นจึงมืดมิดไร้ซึ่งแสงสว่างใดๆ
ดันเจี้ยนนี้จึงนับถอยหลังรอวันดับสูญ
แต่เพราะมีความปรารถนาอันแรงกล้าของสองสิ่ง
ความปรารถนาที่จะสร้างบอสของแกนดันเจี้ยน
และความปรารถนาที่อยากรอดชีวิตของคาลิก้า
ความปรารถนานี้ไม่ควรเกิดขึ้นได้จริง แต่เพราะพลังมหาศาลที่อยู่ในเขี้ยวของ [ราชาโอเกอร์] ดึงดูดเข้าหากัน
มีดครึ่งเล่มที่เหลืออยู่ในดันเจี้ยน เรียกหาพลังอีกครึ่งที่อยู่ในความว่างเปล่ากลับมาผสานกัน
มันจึงลากเอาความปรารถนากลับมาด้วย
ใบมีดครึ่งเล่มแตกกระจายเป็นฝุ่นผง มันส่องแสงระยิบระยับสวยงาม ก่อนจะถูกดูดเข้าหากันตรงกลาง
พลังของสองฝั่งบรรจบกันและทำให้ความปรารถนาเป็นจริง
ท่ามกลางความว่างเปล่าเกิดจุดแสงจ้าจนสว่างไปทั้งชั้น
ตรงกลางจุดแสงมีร่างใหม่กำลังถูกสร้างขึ้นอย่างประณีตบรรจง
จนเมื่อแสงจางหาย คงเหลือเพียงร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาวคนหนึ่งนอนหลับไม่ได้สติอยู่บนพื้นดิน
*****
ไจเกีย หัวหน้ากิลด์ [เขี้ยวประกายแสง]
เรเชลมาแจ้งว่าบอกมาจอก้าแล้ว แต่นี่มันผ่านมาเกือบชั่วโมงแล้ว ทำไมยังไม่มาอีก
ระหว่างที่รอเพราะไม่มีอะไรทำ ข้าก็นึกถึงความหลังเมื่อสิบปีก่อน ตอนที่ได้เขี้ยวนั่นมา
เขี้ยวนั่นข้าเป็นคนหักเองกับมือ ตอนร่วมมือกับกิลด์ [แรงค์ S] และ [แรงค์ A] จากหลายอาณาจักรกำจัด [ราชาโอเกอร์]
เป็นการต่อสู้ที่สาหัสมาก มีกิลด์ถูกทำลายไปนับไม่ถ้วน ส่วนนักผจญภัย [แรงค์ A] และต่ำกว่า ตายกันเป็นใบไม้ร่วง ซึ่งข้าเกือบเป็นหนึ่งในนั้น
แม้แต่ [แรงค์ S] บางคนยังโดนมันเล่นจนปางตาย ถึงกับต้องถอนตัวจากการเป็นนักผจญภัย รวมถึงหัวหน้ากิลด์เก่าของข้าด้วย
หลังจากเขายุบกิลด์ ข้าจึงออกมาตั้งกิลด์เองในภายหลัง
พวกข้าใช้เวลากันเป็นอาทิตย์ผลัดกันรุมไม่ให้มันพักหยุด มันถึงเริ่มอ่อนแรงลง
คงเป็นโชคของพวกข้าที่มันพึ่งจะวิวัฒนาการเป็นราชาสดๆ ร้อน ไม่งั้นคงเป็นมันที่หักเขี้ยวของข้าแทน
หลังจากใช้เวลาอีกอาทิตย์กว่า พวกข้าก็โค่นมันลงได้ แต่แลกกับการสูญเสียมหาศาล ตัวข้าสาหัสจนต้องรักษาตัวเป็นปี
ไม่มีงานเลี้ยงฉลอง เพราะเป็นการสูญเสียบุคลากรสำคัญครั้งยิ่งใหญ่ ถึงกับทำให้สถานการณ์อำนาจของแต่ละอาณาจักรเปลี่ยนไปหมดกันเลยทีเดียว
เขี้ยวนั่นถือเป็นรางวัลเกียรติยศสูงสุดที่ข้าทำได้ในชีวิต
ตอนที่ข้าชูขึ้นเหนือหัว มันต้องแสงอาทิตย์เป็นประกายสวยงาม และนั่นคือที่มาของชื่อกิลด์ข้า
ข้าไม่เสียดายที่จะรีบเปลี่ยนมันเป็นอาวุธคู่ใจในทันที เพราะข้าสัมผัสถึงพลังมหาศาลได้จากมัน
ใจจริงข้าอยากผ่าตัดเอามันมาใส่แทนเขี้ยวของข้า แต่ดูมันจะไม่ยอมรับข้า เลยต้องทำเป็นอาวุธแทน
ข้าส่งคำขอไปถึง กิวโด อาชีพนักสร้างอาวุธ [แรงค์ S] ที่อยู่อีกอาณาจักร ขอให้เขาช่วยเปลี่ยนมันเป็นมีด
เป็นเพราะวัตถุดิบหายากเขาถึงรับงาน แต่ค่าใช้จ่ายก็สูงถึงร้อยเหรียญทองคำขาวหรือก็คือสิบล้านเหรียญทอง
ซึ่งมันก็คุ้มค่าเมื่อเห็นมันอีกครั้งในรูปแบบมีด
มันมีความทนทานอย่างไม่น่าเชื่อ ข้าทดสอบในร่างจริง บิดใบมีดสุดกำลัง แต่มันกลับไม่โค้งงอแม้แต่น้อย
ด้านความคมค่อนข้างธรรมดา ถึงจะสร้างรอยขีดข่วนได้ แต่มันตัดโล่หนามากๆ ไม่ขาด กลับกัน หากใช้มันแทง มันแทบจะทะลุทะลวงได้ทุกสิ่ง
สมกับเป็นหน้าที่ของฟันเขี้ยว
หลังได้มาข้าก็มักส่งให้แผนกอาวุธของกิลด์ตัวเองเอาไปศึกษาวิเคราะห์อยู่หลายครั้ง เพื่อหาวิธีการทำมีดเล่มนี้ออกมา คราวหลังจะได้ไม่ต้องเสียเงินเยอะเวลาเจอวัตถุดิบดีๆ
แต่ตอนมาจอก้าเอามาส่งคืน มันกลับเป็นมีดที่ทำจากเขี้ยวกระต่ายดุหลายสิบตัวรวมกัน
มีดนั่นมีอีกชื่อเรียกว่า มีดแห่งความอัปยศ
การใช้มันสู้กับอีกฝ่าย ถือเป็นการดูถูกอีกฝ่ายว่า ข้ากำลังสู้กับกระต่ายดุ จึงใช้อาวุธระดับเดียวกัน
กระต่ายดุเป็นมอนสเตอร์สุดอ่อนแอที่แม้แต่ [แรงค์ F] ยังพอสู้ได้ ถ้ามีอาวุธครบมือและเข้ารุมกันสามคนขึ้นไป
ส่วน [แรงค์ E] ถือเป็นมอนง่ายๆ ที่ล่าได้แบบไม่ต้องใส่ใจเลยด้วยซ้ำ
แล้วเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ประสาทสัมผัสของข้าบอกได้ว่าคนที่มาเคาะไม่ใช่มาจอก้า แต่เป็น
"โรจาเองครับ"
"เข้ามา!!!"
โรจาเดินเข้ามาคำนับข้าก่อนจะส่งมอบกล่องใส่เขี้ยวสองกล่องให้
ข้ารับมันมาเปิดดูทั้งสองกล่อง
อืม คงรูปสวยเหมือนครั้งแรกที่เห็น ทำความสะอาดได้หมดจด ไม่มีส่วนใดเสียหาย
"งานดีเหมือนเดิม!!!"
"ขอบคุณที่ชื่นชอบครับ ท่านไจเกีย"
ข้ามองโรจาที่ยังมีเรื่องอยากพูด จึงพยักหน้าอนุญาต
"เขี้ยวของ [แรงค์ F] กล่องนั้น มีพี่น้องครับ"
ข้ายิ้มที่มุมปาก ถ้าสวยก็คู่ควรแก่การวางคู่กัน
"ไปตรวจสอบให้แน่ใจ! แล้วเอาตัวมันมา!"
"รับทราบขอรับ"
หลังโรจาออกไป ข้าก็รู้ว่ามีคนสามคนมายืนรอนานแล้ว ที่พวกนั้นยังไม่กล้าเข้าห้องมาเพราะพวกมันกำลังกลัวตาย
ตั้งแต่เกิด ข้ามีประสาทสัมผัสเฉียบแหลมต่อความหวาดกลัวของเหยื่อที่อ่อนแอกว่า
ถึงพวกมันจะกลัวตาย แต่พวกมันก็กลัวที่จะไม่เข้ามาพบข้ามากกว่า เพราะมันรู้ว่าถ้าหนีไปจะเกิดอะไรขึ้น
ไม่นานมาจอก้าก็ทำใจได้และลากลาโบ้และทูเก้เข้ามาพร้อมกัน
"เกิดอะไรขึ้นกับมีดของข้า!!!"
ข้ายิงคำถามทันที เพราะเชื่อมโยงได้จากทั้งสามตัว
มาจอก้ารีบก้มลงกราบ อีกสองตัวเลยรีบทำตาม
มาจอก้าเปิดปากเล่าทุกอย่างที่มันทำลงไป
ส่วนลาโบ้กับทูเก้ที่ได้ฟังเรื่องราวเต็มๆ ก็ช็อกจนกัดฟันไม่หยุด
ก่อนที่พวกมันจะทนแรงกดดันข้าไม่ไหวแล้วสารภาพความจริงของแต่ละคนออกมา
แสดงว่ามีดเหลือแค่ครึ่งเล่ม
"เรเชล!!! เอาพวกมันไปสังเวยทิ้งในดันฟาร์ม!!!"
อยากจะฉีกทึ้งพวกมันทั้งเป็นออกทีละชิ้นอย่างช้าๆ แต่ตอนนี้ต้องรีบไปเอามีดก่อนใครมาขโมยไป
ข้าพุ่งออกจากกิลด์ไปยังดันเจี้ยนเกิดใหม่ที่ส่งทีมรองไปทำลายด้วยความเร็วสูงสุด โดยไม่สนใจเสียงร้องอ้อนวอนของพวกมัน