Since the early morning, I hurriedly ran to the Adventurer' s Office, a small branch near the slums.
The Adventurer' s Office is managed by the kingdom and is responsible for handling everything related to adventurers. Most of its duties involve facilitating tasks such as rank assessments, receiving requests, posting jobs, announcing dungeon locations, approving guild formations, and researching information, among other things.
However, it also has another role: apprehending adventurers who commit crimes.
Every office has staff available 24 hours a day.
I tightened my hood over my face before nervously walking straight to the counter. A cheerful young female staff member greeted me with a bright smile, even though her shift was about to end.
"Good morning! I' m Leggie, happy to assist you. May I know what you' re here for?"
"H-Hello, Miss Leggie. Um… I just became an adventurer, and… I' d like to find some work."
"Noted. Could I please see your adventurer' s card?"
I quickly patted myself down, only to realize I didn' t have enough money to get a card made—just the assessment.
"N-No, I don' t have it."
"It might have gotten lost, huh? You can always get a new one when you reassess your rank. In that case, could I have your first and last name instead?"
"Y-Yes, Calika Nehu."
"Alright, please wait a moment, Miss Calika Nehu."
The staff member entered my name into a crystal screen to check my information. It contained data on adventurers, monsters, beasts, missions, and more.
After seeing my details, she furrowed her brows, though her face still maintained a smile.
"Could you please lift your hood for me, Calika?"
I hesitated to uncover my face, afraid it might startle her, but Leggie stared at me unwaveringly. Gathering my courage, I lifted it for her to see.
Her smile vanished.
"Sorry, but we don' t have any work for a weak and hideous [Rank F] like you. Why don' t people of your rank just go look for jobs with your kind at the back of the office? Why even come here?"
Everyone knows that place—where some wait for work until they starve, and no one cares. I quickly bowed my head and pleaded humbly.
"P-Please, I beg you. Any job will do. I' ll take anything, just…"
Before I could finish, the staff cut me off with a cold tone, dropping all politeness.
"If I give you a job and you mess it up, do you know that the staff who assign jobs without properly assessing an adventurer' s ability get punished too? In serious cases, we could even get fired. Can you take responsibility for that? Because a [Rank F] like you isn' t even worthy of being called an adventurer."
"B-But, my family nee—"
"No buts. Let me be blunt: this office has no place for [Rank F] trash like you. It' s impossible, and it' ll never happen. Get out of here. My shift' s almost over, and trash like you is just blocking the path of progress for other adventurers. Simply put, if garbage like you didn' t show up, you' d already be indirectly helping this world."
I decided to bow and plead once more, but her voice turned even harsher.
"Get lost! Otherwise, I' ll consider you trespassing and disrupting the office! I' ll call the enforcement team to drag you to jail right now!"
Hearing that, I could only run out of the office in a panic.
Far from the entrance, I sat hugging my knees in an alley between buildings, trying to muster my courage before heading to the [Rank F] yard behind the office.
There were no buildings or shelters from the sun or rain—just an open space where about a dozen people of my rank sat or lay on the ground, mostly men.
For women, if they' re good-looking, they have plenty of options: waitressing, reception work, serving as maids in guilds or noble houses. Even if they' re truly talentless, they can still resort to selling their bodies, despite the loss of dignity.
The only [Rank F] women who come looking for work here are those abandoned by society and unwanted, like me.
There' s no sympathy here. Everyone sees each other as rivals—the more people there are, the less work there is to go around. I was constantly met with threatening glares.
But I truly had nowhere else to go, so I endured those stares, kept my head down, and found an empty spot at the far back to sit.
Since sitting there, I went home twice to prepare food for my older sister Tiara and younger sister Elda—breakfast and lunch.
The only food we could get without spending money was wild vegetables growing along the canal or grass near fences.
If you' re late to gather those vegetables, you miss out. If someone stronger shows up, you have to let them take it, or you might get beaten to death.
We didn' t dare forage for vegetables or herbs in the forest—it' s too deep and dangerous, requiring a skilled, high-ranking party to go in.
The outskirts of the forest had already been picked clean by villagers and low-rank adventurers, leaving nothing for someone weak like me.
On days we couldn' t find vegetables, we' d boil canal water to survive. If we were lucky, there might be leftover food scraps in the water.
The canal water is filthy, but to avoid starvation, we filter it with cloth and boil it longer.
The first time we drank it, my sister and I got diarrhea and fevers that nearly killed us.
But after a year of it, our stomachs adapted.
For Elda, though, we use rainwater. When that runs out, we have to buy clean water, which strains our finances even more.
As for firewood, we scavenge it from trash piles or the forest outskirts.
Since my dagger was stolen, we have no sharp tools left at home. When gathering firewood in the forest, I have to climb trees to break off small branches. If I' m lucky, I find some on the ground, though villagers usually take it all.
Life is tough, but I have to keep going—to repay Tiara and ensure Elda grows up strong.
As I sat lost in thought, time slipped by until evening approached, and still, no one had gotten any work. Everyone' s eyes showed a dull resignation.
I' d come back and wait again tomorrow. Even if I had to sleep here, I' d wait as long as there was a chance for work.
I stood up to hurry home and prepare dinner.
But the moment I did, the dozen or so people there stood too and rushed to the front.
A man in luxurious silver armor, carrying a giant shield and a sheathed sword at his waist, appeared. Even the scabbard looked so expensive I' d never touch something like it in my lifetime.
He seemed to be a leader, surrounded by over fifty adventurers, all in thick, sturdy armor, standing in a circle and showing him respect.
I wished I could be one of them. If I were, our lives would surely be so much happier.
The other [Rank F] people, aside from me, ran forward, knelt, and desperately offered themselves.
"I' m great at taking beatings, sir! My body' s tough—use me to vent your frustrations!"
"I can squeal like a pig and act like one too, milady! You' ll laugh so hard you' ll forget your stress. Please pick me!"
"I' m obedient like a dog, sir! You can leash me, order me to bark or wag my tail!"
"I can be a human shield, sir! I' m fat, with plenty of meat—I' ll block everything for you. Just a few coins for my little brother' s food is enough!"
"I' m good at licking boots, sir! I' ll clean every nook and cranny—pick me, and your boots will shine!"
And so on—things I' d grown numb to hearing. For slum-dwellers like us, if you can' t do this kind of thing, you wouldn' t have survived this long.
But the adventurers shoved everyone aside to clear a path, and the leader walked straight toward me.
"G-Greetings, sir."
I bowed humbly.
"You' re Calika, right? Even with your face covered, I can kinda recognize your voice."
"Huh? Sir… who are you? How do you know my name?"
"I' m your childhood friend, Etos. Remember me now?"
The moment he said his name, it clicked. Etos was my close friend from the house next door back in our old kingdom.
"Wow, you' ve changed so much! Tall, handsome, and so cool!"
"Haha, thanks! Getting to [Rank B] and founding a guild was no easy feat."
"Whoa, Etos, that' s amazing! You' re a guildmaster now?"
"Yep, I' m aiming to reach [Rank S] someday."
Etos replied with a warm smile.
It' s no surprise. Etos has always been kind-hearted since we were kids, getting along with everyone. He was so strong that even Tiara, who' d trained in combat for years, never beat him once.
Back then, he often dragged me out to play. And…
He even proposed to me once, saying we' d marry when we grew up. But that was just a childish promise. Now, I' m nowhere near worthy of him.
He' s probably found a beautiful fiancée by now. When they get married, my family and I will definitely go wish him well.
For now, I just need to focus on surviving with my family.
But this was a stroke of luck. If he' s a guildmaster, my family might have a way out.
"Hey, Etos, could I ask you for some work? Anything simple is fine—I just need money…"
Etos raised a hand to stop me.
"If you' re sitting here, that means you' re [Rank F] , right?"
"Yes, but I wouldn' t dare join your guild. Just give me a job, and I' ll do my best at whatever you need."
"Calika, don' t try to use our childhood friendship to leech off my weakness. I really hate lazy people who cling to others like you."
"…Huh!?"
"I' m only greeting you because we used to know each other. Or are you still deluded into thinking I' d actually marry you?"
"N-No, it' s not that! I mean, Tiara—"
Slap!
Etos slapped me so hard my head turned, and my nose started bleeding.
"Wake up, Calika. Take a good look at your ugly self. If you can' t see it, go stare into the canal water. Even if you offered yourself to me for free, I wouldn' t touch you. You' re not worthy of me, so stop daydreaming."
This was a huge misunderstanding. I quickly tried to explain.
"No! I just want a job to earn money to treat my family. I wasn' t thinking about that childhood promise at all!"
"Good. It' s smart of you not to think anything between us could ever happen."
Etos turned to take a clean cloth from one of his guild members to wipe the blood off the hand he' d slapped me with.
"But let me give you some advice. A [Rank F] like you will never survive. So, ditch that dying family of yours—it' ll save you food costs and let you breathe on this earth a little longer."
With that, he tossed the cloth at my face.
"Take it. Consider it compensation for me breaking that childish verbal marriage promise. From now on, you' re just a stranger. Don' t dare greet me or show your face again—I can smell you from here, and it makes me want to puke."
Then Etos turned and walked away.
I gripped the cloth and imagined throwing it at the back of his head, yelling, Don' t you dare look down on me! Who' d want a jerk like you as a partner? Even if you were the last man on earth, I' d never pick you!
But that was just in my head. If I wanted to survive, I had to know my place.
Our statuses are too far apart now. I shouldn' t do anything to upset Etos—it wouldn' t just be me who' d suffer.
I quietly picked up the cloth and tucked it into my bag.
"Understood, sir…"
Etos walked off with his guild members.
Everything returned to silence and despair.
People slowly shuffled back to their spots.
I waited another half hour, but there was no sign of anything.
I wouldn' t find work today. So, I decided to head home.
"Hey! [Rank F] folks! Lord Jaigia, leader of our [Radiant Fang] guild, needs people to help in a dungeon. Anyone interested, follow me!"
Huh!? A job?
"Sir, how many people do you need, and what do we have to do?"
"Lord Jaigia will decide that himself. Stop asking questions and come along."
Everyone hurriedly bowed in thanks and followed. I didn' t hesitate to join them.
I' d already told Elda that if I came back late, it meant I' d found work, and she should cook for herself and Tiara.
So, I joined without much worry.
--- ภาษาไทย ---
ตอนที่ 2 สัญญา
ตั้งแต่เช้ามืด ฉันรีบวิ่งไปที่สำนักงานดูแลนักผจญภัย สาขาย่อยใกล้เขตสลัม
สำนักงานดูแลนักผจญภัย ถูกบริหารโดยอาณาจักร มีหน้าที่จัดการทุกสิ่งอย่างเกี่ยวกับนักผจญภัย
โดยส่วนมากจะทำหน้าที่อำนวยความสะดวกตั้งแต่ประเมินแรงค์ รับคำร้อง ประกาศงาน แจ้งที่ตั้งดันเจี้ยน อนุญาตสร้างกิลด์ ค้นข้อมูล เป็นต้น
แต่ก็มีอีกหน้าที่คือการจับกุมนักผจญภัยที่กระทำความผิด
สำนักงานทุกที่จะมีพนักงานบริการ 24 ชั่วโมง
ฉันกำชับผ้าคลุมหน้าแน่น ก่อนเดินตรงไปที่หน้าเคาน์เตอร์อย่างประหม่า พนักงานสาวยิ้มแย้มแจ่มใสแม้ใกล้จะเปลี่ยนกะของเธอแล้วก็ตาม
"สวัสดีค่ะ ดิฉันเลจจี้ ยินดีให้บริการ ไม่ทราบว่ามาติดต่อเรื่องอะไรคะ"
"สะ สวัสดีค่ะคุณเลจจี้ คือ... ฉันพึ่งเป็นนักผจญภัย พอดี... อยากได้งานทำน่ะค่ะ"
"รับทราบแล้วค่ะ รบกวนขอบัตรนักผจญภัยด้วยค่ะ"
ฉันรีบค้นตามตัว แล้วก็พึ่งนึกได้ว่าเงินไม่พอทำบัตร เลยได้แค่การประเมิน
"มะ ไม่ค่ะ"
"อาจจะหายสินะคะ ไว้ค่อยทำใหม่ตอนวัดแรงค์อีกครั้งก็ได้ค่ะ งั้นขอทราบชื่อกับนามสกุลแทนค่ะ"
"คะ คาลิก้า เนฮิวค่ะ"
"ค่า รอสักครู่นะคะ คุณคาลิก้า เนฮิว"
พนักงานเอาชื่อฉันไปตรวจสอบข้อมูลกับจอคริสทัล ในนั้นมีข้อมูลของนักผจญภัย มอนสเตอร์ อสูร ภารกิจ ฯลฯ
และหลังจากเธอเห็นข้อมูลของฉัน เธอก็ขมวดคิ้วมุ่นแต่ใบหน้ายังคงประดับรอยยิ้ม
"ช่วยเปิดผ้าคลุมหน้าให้ดูหน่อยค่ะ คาลิก้า"
ฉันลังเลที่จะเปิด เพราะกลัวทำเธอตกใจ แต่คุณเลจจี้จ้องฉันอย่างไม่วางตา ฉันจึงรวบรวมความกล้าเปิดให้เธอดู
แล้วรอยยิ้มของเธอก็หุบลง
"ขอโทษด้วยนะคะ เราไม่มีงานให้พวก [แรงค์ F] ที่ทั้งอ่อนแอและอัปลักษณ์อย่างเธอทำหรอกค่ะ ทำไมแรงค์อย่างเธอถึงไม่ไปหางานกับพวกเดียวกันที่ด้านหลังสำนักงานคะ จะมาที่นี่ทำไม"
ใครๆ ก็รู้ว่าที่แห่งนั้น บางคนรองานจนอดตายก็ยังไม่มีใครมาสนใจ ฉันรีบก้มหัวพร้อมกับพูดขอร้องอย่างนอบน้อม
"ขะ ขอร้องล่ะค่ะ จะงานอะไรก็ได้ค่ะ ฉันยอมทำหมด ขอแค่.."
ยังไม่ทันพูดจบพนักงานก็พูดเสียงเย็นชาใส่ แถมสรรพนามยังเปลี่ยนและไม่มีหางเสียงใส่
"ถ้าฉันให้งานแล้วแกทำพัง รู้ไหมว่าพนักงานที่ให้งานโดยไม่ประเมินความสามารถนักผจญภัยให้ดีก็ต้องรับผิดชอบโดนลงโทษไปด้วย ถ้าร้ายแรงมากก็ถึงขั้นไล่ออก แล้วแกสามารถรับผิดชอบมันได้ไหมล่ะ ก็ในเมื่อ [แรงค์ F] อย่างแกมันไม่คู่ควรกับคำว่านักผจญภัยด้วยซ้ำ"
"ตะ แต่ว่า ที่บ้านต้อ.."
"ไม่มีแต่ พูดตรงๆ เลยนะ สำนักงานไม่มีที่ยืนให้ [แรงค์ F] ขยะอย่างแกหรอก มันไม่มีทางและไม่มีวันที่จะเกิดขึ้น รีบออกไปจากที่นี่ซะ มันใกล้จะหมดกะฉันแล้ว ส่วนขยะอย่างแกมันก็เกะกะขวางทางความก้าวหน้าของนักผจญภัยท่านอื่นเขา เอาง่ายๆ แค่ขยะอย่างพวกแกไม่โผล่หน้ามาก็ถือว่าช่วยโลกใบนี้ทางอ้อมแล้วล่ะ"
ฉันตัดสินใจก้มหัวขอร้องอีกครั้ง แต่กลับได้น้ำเสียงแข็งกร้าวตอบกลับมา
"ไสหัวไปซะ! ไม่งั้นจะถือว่าขยะอย่างแกบุกรุกและก่อกวนสำนักงาน! และจะเรียกพนักงานจับกุมมาลากแกไปเข้าคุกในทันที!"
เมื่อได้ยินแบบนั้น ฉันจึงได้แต่รีบวิ่งหนีออกจากสำนักงานอย่างขลาดกลัว
ห่างไกลจากหน้าทางเข้า ฉันนั่งกอดเข่าอยู่ในซอกตึกเพื่อรวบรวมความกล้า ก่อนจะเดินไปหางานที่ลานของ [แรงค์ F] ด้านหลังสำนักงาน
ที่นั่นไม่มีทั้งอาคารหรือที่หลบแดดหลบฝน เป็นเพียงพื้นที่โล่งๆ ที่มีคนแรงค์เดียวกับฉันประมาณสิบกว่าคนนั่งๆ นอนๆ อยู่บนพื้นดิน ส่วนใหญ่มักเป็นผู้ชาย
เพราะผู้หญิงถ้าหน้าตาดีมีทางเลือกมากมาย ทั้งพนักงานเสิร์ฟ แผนกต้อนรับ เมดสาวในกิลด์หรือบ้านขุนนาง ถ้าไร้ความสามารถจริงๆ ถึงจะเสียศักดิ์ศรีแต่ก็ยังทำงานสายขายเรือนร่างได้
ผู้หญิง [แรงค์ F] ที่มาหางานตรงนี้จึงมีแต่พวกที่โดนสังคมทอดทิ้งและไม่มีใครเอาแบบฉัน
ที่นี่ไม่มีความเห็นใจ แต่ละคนต่างเห็นทุกคนเป็นศัตรู เพราะยิ่งมีคนมาเพิ่มงานตัวเองก็ยิ่งลดลง ฉันจึงถูกจ้องขู่ให้กลัวตลอดเวลา
แต่ฉันไม่มีที่ไปแล้วจริงๆ จึงฝืนทนสายตาพวกนั้น เดินก้มหัวไปหาที่ว่างๆ ด้านหลังสุดนั่งลง
ตั้งแต่นั่งรอ ฉันกลับบ้านไปเตรียมอาหารให้พี่เทียร่ากับน้องเอลด้าสองครั้งด้วยกัน คือ มื้อเช้ากับมื้อเที่ยง
อาหารอย่างเดียวที่เราพอจะหากินได้แบบไม่เสียเงิน คือ ผักที่ขึ้นตามฝั่งคลอง ไม่ก็หญ้าตามรั้วกำแพง
ผักพวกนี้ถ้าไปเก็บช้าก็อด ถ้าเจอคนแข็งแกร่งกว่าต้องยอมให้เขาเอาไป ไม่งั้นอาจโดนซ้อมจนตาย
พวกเราไม่กล้าไปเอาผักหรือสมุนไพรในป่า เพราะมันอยู่ค่อนข้างลึกและอันตราย ต้องใช้ปาร์ตี้แรงค์สูงและเชี่ยวชาญเข้าไป
ส่วนรอบนอกป่า โดนประชาชนกับนักผจญภัยแรงค์ต่ำกวาดไปหมดแล้ว เลยไม่มีสักต้นให้คนอ่อนแออย่างฉันไปเก็บ
วันที่ไม่ได้ผักก็จะกินน้ำคลองต้มประทังชีวิตไป ถ้าโชคดีในน้ำคลองที่เอามาต้มก็จะเจอเศษอาหารเหลือทิ้งอยู่
น้ำคลองถึงจะสกปรก แต่เพื่อไม่ให้อดตายก็เอาผ้ามากรองแล้วต้มนานหน่อย
ครั้งแรกที่กินเข้าไป ฉันกับพี่ก็ท้องเสียและเป็นไข้จนเกือบเอาชีวิตไม่รอดเหมือนกัน
แต่พอกินมาเป็นปีแล้ว ท้องก็เริ่มอยู่ตัว
แต่กับเอลด้าต้องใช้น้ำฝน ถ้าหมดก็ต้องไปซื้อน้ำสะอาดเท่านั้น ทำให้ฐานะการเงินยิ่งขัดสน
ส่วนฟืนที่ใช้ทำอาหารก็ต้องไปเก็บเอาตามกองขยะ ไม่มีก็ไปเอาแถวป่ารอบนอก
เนื่องจากดาบโดนขโมยไป ในบ้านก็ไม่มีของมีคมอย่างอื่นอีก เวลาเก็บฟืนในป่าฉันจึงต้องปีนต้นไม้ขึ้นไปหักเอากิ่งเล็กๆ โชคดีมากหน่อยก็เห็นอยู่ตามพื้นเพราะมักถูกพวกชาวบ้านเก็บไปจนหมด
ถึงชีวิตมันอยู่ยาก แต่ก็ต้องฝืนอยู่ให้ได้ เพื่อตอบแทนพี่เทียร่ากับดูแลเอลด้าให้โตขึ้นอย่างแข็งแรง
ขณะที่คิด เวลาก็ล่วงเลยมาจนใกล้ค่ำ ซึ่งก็ยังไม่มีใครสักคนเลยที่ได้งานไป ดวงตาแต่ละคนเผยความชินชา
ค่อยมารออีกทีละกัน ต่อให้ต้องนอนเฝ้าที่นี่ ขอแค่มีงานฉันก็จะนอนรอ
ฉันลุกขึ้นเพื่อรีบกลับไปเตรียมอาหารเย็น
แต่ทันทีที่ลุก คนสิบกว่าคนที่นี่ก็ลุกตามและวิ่งไปออกันข้างหน้า
ด้านหน้ามีชายในชุดเกราะสีเงินหรูหราสะพายโล่ยักษ์และเหน็บดาบไว้ที่ข้างเอว แค่ปลอกดาบยังดูแพงขนาดที่ว่าชาตินี้ฉันคงไม่มีวันได้สัมผัส
ชายคนนั้นดูเป็นหัวหน้า รอบตัวเขามีนักผจญภัยอีกกว่าห้าสิบคน แต่ละคนสวมเกราะหนาดูแข็งแกร่งกันทั้งนั้น พวกเขายืนล้อมรอบและให้ความเคารพชายคนนั้น
อยากจะเป็นหนึ่งในนั้นบ้างจัง ถ้าได้เป็น ชีวิตของพวกเราคงจะมีความสุขมากแน่ๆ เลย
[แรงค์ F] คนอื่นๆ นอกจากฉันวิ่งลงไปคุกเข่าแล้วนำเสนอตัวเองกันอย่างเอาเป็นเอาตาย
"ผมโดนซ้อมเก่งมากนะครับ ร่างกายผมอึดมาก ใช้ผมเป็นที่ระบายอารมณ์ได้นะครับท่าน"
"ฉันร้องเสียงหมูและทำตัวได้เหมือนหมูมากนะคะ พวกท่านจะต้องขำจนหายเครียดแน่นอนค่ะ ได้โปรดเลือกฉันนะคะ"
"ผมเชื่องเหมือนหมามากเลยครับ ท่านสามารถจูงผมเล่นและออกคำสั่งให้ผมเห่าหรือส่ายตูดได้นะครับ"
"ฉันเป็นโล่มนุษย์ให้ได้นะคะท่าน ตัวฉันทั้งอ้วน เนื้อก็เยอะ บังท่านมิดแน่ๆ ค่ะ ขอแค่เศษตังค์ให้น้องชายกินข้าวก็พอค่ะ"
"ผมเลียตีนเก่งนะครับ จะเลียให้สะอาดทุกซอกทุกมุมเลย เลือกผมไปตีนคุณจะสะอาดแน่นอน"
และอีกมากมายที่ฉันเคยฟังจนชินชาแล้ว สำหรับคนในสลัมอย่างพวกเรา ถ้าทำเรื่องพวกนี้ไม่ได้ ก็ไม่มีชีวิตรอดมาจนถึงตอนนี้หรอก
แต่นักผจญภัยกับผลักทุกคนออกไปหมดเพื่อเคลียร์เส้นทาง ส่วนคนที่เป็นหัวหน้าเดินตรงมาที่ฉัน
"สะ สวัสดีค่ะท่าน"
ฉันก้มหัวลงทักทายอย่างนอบน้อม
"เธอคือคาลิก้าใช่ไหม ถึงจะปิดหน้าปิดตา แต่ผมพอจะจำเสียงเธอได้"
"เอ๊ะ ท่าน... เป็นใครเหรอคะ รู้จักชื่อของฉันได้ยังไง?"
"ผมเพื่อนสมัยเด็กของเธอ เอโตสไง จำได้หรือยัง"
พอพูดชื่อฉันก็นึกออกในทันที เอโตส คือเพื่อนสนิทที่อยู่บ้านติดกันกับครอบครัวฉัน สมัยยังอยู่ที่อาณาจักรเก่า
"ว้าว เธอดูเปลี่ยนไปมากเลย ทั้งสูง ทั้งหล่อ ดูดีมากเลย"
"ฮ่าๆๆๆ ขอบใจนะ กว่าจะมาถึง [แรงค์ B] และตั้งกิลด์ได้ ก็ลำบากน่าดูเลย"
"โห เอโตสสุดยอดเลย ได้เป็นถึงเจ้าของกิลด์เลยเหรอเนี่ย"
"อื้ม ผมตั้งเป้าจะเป็น [แรงค์ S] ให้ได้อยู่แล้วน่ะ"
เอโตสตอบกลับด้วยรอยยิ้มอบอุ่น
ไม่น่าแปลกใจเลย ก็เอโตสนิสัยดีมากมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว เข้ากันได้ดีกับทุกคน แถมร่างกายก็แข็งแกร่ง ขนาดพี่เทียร่าที่ฝึกต่อสู้มาก่อนตั้งหลายปีก็ยังไม่เคยชนะเอโตสได้เลยสักครั้ง
ตอนเด็กเขายังชอบมาพาฉันไปเล่นด้วยบ่อยๆ อีกด้วย แถม...
เค้ายังเคยขอฉันแต่งงานเมื่อเราโตขึ้นด้วย แต่มันก็เป็นแค่สัญญาวัยเด็กนั่นแหละ ตอนนี้ฉันไม่คู่ควรกับเค้าอยู่แล้ว
ตอนนี้เค้าคงหาแฟนสาวสวยได้แล้วนั่นแหละ ไว้ตอนทั้งคู่แต่งงาน ฉันกับครอบครัวจะไปอวยพรให้นายแน่นอน
ตอนนี้ฉันขอแค่คิดเรื่องเอาตัวเองกับครอบครัวให้รอดก็พอ
ซึ่งโชคดีมากเลย ถ้าเค้าเป็นหัวหน้ากิลด์ งั้นครอบครัวฉันก็มีทางรอดแล้ว
"นี่เอโตส ฉันของานนายทำหน่อยได้ไหม จะงานง่ายๆ แบบไหนก็ได้ พอดีต้องใช้เงิน..."
เอโตสยกมือขึ้นหยุดให้ฉันพูด
"ถ้าเธอนั่งอยู่ที่นี่แปลว่าเธอ [แรงค์ F] ใช่มั้ย"
"ใช่ แต่ฉันไม่บังอาจเข้ากิลด์นายแน่นอน ขอแค่ให้งานฉันก็พอ นายอยากให้ฉันทำอะไร ฉันจะตั้งใจทำเต็มที่เลย"
"คาลิก้า อย่ามาใช้ความเป็นเพื่อนสมัยเด็กมายัดเยียดความอ่อนแอเพื่อเกาะผมกินสิ ผมน่ะเกลียดพวกนิสัยขี้เกียจแล้วเกาะคนอื่นกินเหมือนเธอมากเลยนะ"
"...เอ๊ะ!!?"
"ผมแค่ทักทายเพราะเคยรู้จักกันเฉยๆ หรือเธอยังมโนฝังหัวว่าผมจะยอมแต่งงานกับเธอจริงๆ"
"มะ ไม่ใช่ คือพี่เที..."
เพียะ!
ฉันโดนเอโตสตบจนหน้าหัน แรงจนเลือดกำเดาฉันไหลออกมา
"ตื่นได้แล้วคาลิก้า ดูสารรูปอัปลักษณ์ของตัวเองซะบ้าง ถ้ามองไม่เห็นก็ยื่นหน้าไปส่องในน้ำคลองซะ ต่อให้เสนอตัวให้ผมทำฟรีๆ ผมยังไม่อยากจะแตะต้องเธอเลยสักนิด เธอมันไม่คู่ควรกับผม เพราะงั้นเลิกฝันเฟื่องซะที"
นี่มันเข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้ว ฉันจึงรีบเถียงกลับไป
"ไม่ใช่นะ! ฉันแค่อยากได้งานเพื่อเอาเงินไปรักษาคนในครอบครัว ฉันไม่ได้คิดเรื่องสัญญาตอนเด็กเลยจริงๆ"
"อืม ทำถูกแล้ว ที่ไม่คิดว่าเรื่องระหว่างเราจะเป็นจริง"
เอโตสหันไปรับผ้าสะอาดจากนักผจญภัยลูกทีมของเขามาเช็ดเลือดออกจากมือข้างที่ตบหน้าฉัน
"แต่ว่าผมขอแนะนำอะไรหน่อยนะ [แรงค์ F] แบบเธอไม่มีวันเอาตัวรอดได้หรอก เพราะงั้นทิ้งครอบครัวใกล้ตายพรรค์นั้นไปดีกว่า เธอจะได้ประหยัดค่าอาหารแล้วมีชีวิตหายใจบนโลกนี้ได้นานขึ้นอีกหน่อย"
พูดจบก็โยนผ้าผืนนั้นใส่หน้าฉัน
"เอาไปสิ ถือซะว่าเป็นของชดเชยที่ผมยกเลิกสัญญาแต่งงานปากเปล่าในตอนเด็ก หลังจากนี้เธอเป็นได้แค่คนแปลกหน้า อย่าบังอาจทักทายหรือเสนอหน้ามาให้ผมเห็นอีกละ พอดีได้กลิ่นแล้วอยากจะอ้วก"
แล้วเอโตสก็เดินหันหลังจากไป
ฉันกำผ้าแล้วปาใส่หลังหัวเขา พร้อมกับตะโกนว่า อย่ามาดูถูกกันนะ ใครจะไปอยากได้คนนิสัยเสียแบบแกมาเป็นคู่ชีวิตกัน ต่อให้เหลือแกเป็นผู้ชายคนเดียวบนโลก ฉันก็ไม่มีวันเลือกแกหรอก
แต่ก็ทำได้แค่คิด เพราะถ้าอยากรอดชีวิต ฉันต้องรู้จักเจียมตัว
ตอนนี้ฐานะของเราต่างกันเกินไป ฉันไม่ควรทำอะไรให้เอโตสขุ่นเคืองใจ เพราะมันจะไม่ใช่แค่ฉันที่จะเดือดร้อน
ฉันก้มลงเก็บผ้าผืนนั้นใส่กระเป๋าอย่างเจียมตัว
"เข้าใจแล้วค่ะ ท่าน..."
แล้วเอโตสก็เดินจากไปพร้อมกับลูกกิลด์ของเขา
ทุกอย่างกลับเข้าสู่ความเงียบและสิ้นหวัง
ต่างคนต่างทยอยกลับที่นั่งเดิมของตัวเอง
ฉันนั่งรออยู่อีกราวๆ ครึ่งชั่วโมง แต่ก็ดูไร่วี่แวว
วันนี้คงหางานไม่ได้แล้วล่ะ ฉันจึงตัดสินใจเดินกลับบ้าน
"เฮ้ย! พวก [แรงค์ F] ท่านไจเกีย หัวหน้ากิลด์ [เขี้ยวประกายแสง] ของพวกเราอยากได้คนไปช่วยในดันเจี้ยน ใครสนใจก็ตามมา"
หืม!? งานเหรอ
"ท่านครับ ไม่ทราบว่า รับกี่คนแล้วต้องทำอะไรบ้างเหรอครับท่าน"
"ท่านไจเกียจะเป็นคนตัดสินเอง หยุดพูดมากแล้วตามมา"
ทุกคนรีบก้มหัวขอบคุณเป็นการใหญ่ก่อนจะรีบเดินตามไป ส่วนฉันก็ไม่ลังเลที่จะตามไปเหมือนกัน
ยังไงฉันก็กำชับเอลด้าไว้แล้ว ว่าถ้าฉันกลับไปช้าแปลว่ามีงาน ให้เอลด้าทำอาหารกินกันไปเลย
ฉันจึงไปเข้าร่วมอย่างไม่เป็นกังวลอะไรมากนัก